Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

"ΑΛΑΖΟΝΑΣ"






Διαβάζοντας διάφορα εφήμερα έντυπα,  ο απλός αναγνώστης διαβλέπει την ψυχογραφία του γράφοντος και κρίνει τον χαρακτήρα του· πολλές φορές θαυμάζει τους στοχασμούς του και άλλες τόσες και περισσότερες τον ξενίζει η κομπορρημοσύνη των λόγων του καθώς και η αλαζονεία των επιτευγμάτων ή περγαμηνών του, αν υπάρχουν.

Μου έρχεται στο μυαλό η ρήση του Βολτέρου (Voltaire 1694-1778) «Η βεβαιότητα είναι δυσάρεστη, αλλά η σιγουριά είναι παράλογη».

Ας μου επιτραπεί να προσθέσω τα λόγια του Ευαγγελιστή Ματθαίου (γ’9) «Υπέρ σεαυτού μη φράσης εγκώμια».

Ας ξεχάσουμε, λοιπόν, όλοι και περισσότερο αυτοί που δημοσιογραφούν, αυτό που λαϊκίζοντας λένε:  «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Σημειώσεις (σημαντικές):

Δεν θα σε εμπλουτίσει αυτό που θα εκμαιεύσεις από τα βιβλία- είναι αυτό που τα βιβλία θα εκμαιεύσουν από σένα που θα αλλάξει τελικά τη ζωή σου. Τα βιβλία απλά σε βοηθούν να δεις αυτό που ήδη βρίσκεται μέσα σου. ΣΩΚΡΑΤΗΣ (470-399).

Αν αφήναμε μόνο τους ιδιοφυείς να ασχολούνται με τη λογοτεχνία, πιθανόν να ζούσαμε σ’ ένα πληκτικό κόσμο. ΣΕΣΙΛ ΙΓΓΛΕΣΗ-ΜΑΡΓΕΛΛΟΥ. (Ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης).

                                                            Ευγενία Μακαριάδη.


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Έκθεση φωτογραφίας του Λευτέρη Μαϊρόπουλου.

                                                                         

Μια πρόσκληση, ένα παραστατικό ταξίδι.. μια μουσική..

Γεμάτη η αίθουσα κόσμος πολύς μιας πόλης που ψηλώνει αδιάκοπα στεριωμένη σε  καλλιτεχνήματα και πνευματικές δημιουργίες. Μιας πόλης που πηγαίνει κόντρα στην ευτέλεια και στη βαρβαρότητα των καιρών μας.

Προχωρούσα ανάμεσα στον κόσμο παρατηρώντας συνάμα στιγμές ζωής απομονωμένες και κορνιζαρισμένες.

Φωτογραφίες σε ένα σύνολο πέντε ενοτήτων: "Οι ασπρόμαυρες αναμνήσεις" στην πρώτη, "Πυρκαγιά στο Διόνυσο" στη δεύτερη, "Πρόσωπα" στην τρίτη, "Διάφορα" στην τέταρτη και "Μεταμορφώσεις" στην πέμπτη.

Σιμά σ' ένα μοβ-κίτρινο λουλούδι με τα φυλλαράκια του εκστασιασμένα στο φλερτ μιας χρυσαλλίδας. Άραγε τρύγησε το μέλι, αναρωτήθηκα.

Μια διαβολική μορφή ρόπτρου -knock - knock on the hell's door.

Μια θεσπέσια ινδή χορεύτρια,  να βροντούν στα  αυτιά μου τα δεκάδες πολύχρωμα βραχιόλια που στολίζουν τα γυμνά της μπράτσα,  σε μια  θεαματική χορευτική φιγούρα όπου λυγίζει το όμορφο κεφάλι στο πλάι ενώ το δεξί χέρι πίσω από το κεφάλι τραβά σαγηνευτικά το αριστερό, γυμνό της πέλμα...

Το όμορφο πρόσωπο μιας νέας Ινδής γυναίκας χαμογελάει πλατιά σε μια πανδαισία χρωμάτων μελαψού δέρματος, μελένιων ματιών, κατακόκκινων χειλιών, αστραφτερών δοντιών και μιας μαντίλας που μπλαβίζει στο δεξί προφίλ της.

Δέντρα εξομοιωμένα σε λυγερό γυναικείο κορμί (Κάρμεν).
Δέντρα εξομοιωμένα σε νυκτόβια πουλιά (Κουκουβάγια).
Δέντρα εξομοιωμένα σε μορφές αντρίκιες.

Ροδοπέταλα σ' άσπρο κόκκινο πετούν στο διάστημα..

Ένας άνθρωπος με καταρρακωμένη αξιοπρέπεια, ένας άντρας επαίτης.

Μια μικρούλα περουβιανή να τρωει παγωτό, ίσως για πρώτη φορά, με τα μάτια ορθάνοιχτα και  παραξενιασμένα στο φακό. Με τη ματιά ενός αίλουρου που απαγορεύει την οποιαδήποτε κίνηση που ενοχλεί  αυτή τη  μοναδική, λαχταριστή ευτυχία μιας γεύσης, μιας τροφής που σπανίζει.

Ταξίδεψα σε απεικονίσεις χρωματιστών και μαυρόασπρων φωτογραφιών όπου αιχμαλωτίζουν στιγμές ζωής, στιγμές αλήθειας κι εγώ τις συνέλαβα έτσι... σαν παραμύθι...

Η Διονυσιακή κομπανία συνόδεψε την εκδήλωση με παλιά και νέα τραγούδια, όπου μαζί τους τραγουδούσαν και οι παρευρισκόμενοι. Η βραδιά τέλειωσε με τραγούδια του Χατζή, κι εγώ σιγομουρμουρίζοντας τον τελευταίο στίχο..  σας τον αφιερώνω.
 «κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε/ από ψηλά αν το κοιτάξεις/ θα σου φανεί τόσο ασήμαντο/ που στιγμή θα το ξεχάσεις»

Την έκθεση φωτογραφίας του συμπολίτη μας κ. Λευτέρη Μαϊρόπουλου, εγκαινίασε ο Δήμαρχος Διονύσου κ. Ιωάννης Καλαφατέλης το Σάββατο 3/11/12, στον πολιτιστικό χώρο της Δημοτικής Κοινότητας Διονύσου.

Με τα θερμά μου συγχαρητήρια στον εκθέτη κ. Λ. Μαϊρόπουλο.

Ευγενία (Τζένη) Μακαριάδη.



   

"ΑΓΑΠΗ"






                    Ταινία σε σκηνοθεσία του Μίκαελ Χάνεκε
                    Πρωταγωνιστούν:
                    ο  Λουϊ Τρεντινιάν (ετών 82)!!! και
                    η Εμανουέλ Ριβά (ετών 85)!!!.

     Τι ταινία Θεέ μου! Τι ηθοποιϊα, τι σκηνοθεσία, χίλια θαυμαστικά και δε φτάνουν. Μια «αγάπη» μακροχρόνιας συμπόρευσης βασισμένη στον έρωτα, στην τρυφερότητα, στο σεβασμό, στην αξιοπρέπεια μιας αστικής, θάλεγα, ζωής και μετά η αθέλητη φθορά, η κατάντια, τα πάνω κάτω μιας ήσυχης ζωής και το τέλος ένας θάνατος, ως συμβαίνει, στον καθένα χωριστά. Όμως στην περίπτωση του ηλικιωμένου ζευγαριού ο θάνατος «αδύναμος» πέφτει στα χέρια εκείνα που ακόμα μπορούν να εξυπηρετούν και να αυτοεξυπηρετούνται... «ετσιθελικά» τα χέρια παίρνουν τη ζωή τους και την οδηγούν όπως εκείνα χρόνια τώρα ήξεραν – ήθελαν- θέλουν λίγο πριν την κατάρρευση...