Η θεία
Ήξερα ότι η θεία Μίνα έχει άνοια. Την είδα χθες, καθώς πάρκαρα τ’
αυτοκίνητό μου, να κάθεται με τον θείο μου, σε καρέκλες κήπου, στο πεζοδρόμιο
του σπιτιού τους. Με πλησίασε ο θείος, ο οποίος την προσέχει σαν παιδί του. Μου
είπε, «δυστυχώς δεν επικοινωνεί, δεν θυμάται ούτε εμένα». Δεν ήθελα να
παραδεχθώ ότι η λατρεμένη μου θεία μ’ έχει ξεχάσει. Αυτή που μου εύρισκε τις
καλύτερες κρυψώνες στον κήπο της στο κρυφτό και μου έκανε νόημα πότε να βγω να
τα «φτύσω» και φωνάξω «φτου ξελευτερίαα.'' Αυτή η σπουδαία μαγείρισσα, η φωνή της στ' αυτιά μου "Ρωτάς Χριστιάνα μου γιατί. Γιατί το φαγητό είναι μαγεία και τα μικρά του μυστικά τα λέμε σ' αυτούς που αγαπάμε. Μάθε λοιπόν ότι τα κεφτεδάκια μου είναι τα καλύτερα του κόσμου, αφού το ένα μυστικό είναι το μπαγιάτικο ψωμί, το άλλο μυστικό είναι να στάξεις μέσα ούζο, τα κάνει φουσκωτά, να τρίψεις και φρέσκια ντομάτα χωρίς τα σπόρια και τις φλούδες της, μαζί με όλα τα άλλα υλικά που χρειάζονται θα γίνουν τα νοστιμότερα του κόσμου". Πλησίασα κοντά της και της χαμογέλασα, τα αποχαυνωμένα μάτια της γυάλισαν, το χαμόγελό της πλατύ, το φαφούτικο στόμα της είπε ζωηρά και δυνατά, ανοίγοντας με θέρμη την αγκαλιά της "Χριστιάνα μου", μ' ακολουθούσε η κόρη μου και εκείνη συνέχισε "είναι κόρη σου η κοπέλα, το κατάλαβα σου μοιάζει''. Ο θείος μου έμεινε ενεός κι έκανε τρεις φορές το σταυρό του.
