Ευγνωμοσύνη!

Πώς νιώθετε ρωτάει το φατσοβιβλίο.

Κι εγώ δεν ξέρω τι νιώθω. Μου γράφουν λόγια αγάπης γνωστοί και άγνωστοι φίλοι, χαμογελώ και συνάμα σκέπτομαι ότι έβαλα σε κόπο να εκφράσουν κάποιοι την αγάπη, το ενδιαφέρον, την καλή συμπεριφορά αν θέλετε, όμως: Σήμερα σε επίσκεψη γιατρού, (αναρρώνω πολύ καλά) πλέον των προφυλάξεων έναντι της αρρώστιας, τα λόγια που άκουσα ήταν κάτι παραπάνω από ιάματα∙ ήταν εκείνα που ξεδιψούν ψυχές, που επουλώνουν πληγές, σκέψεις, επιθυμίες, λάθη, πετούν κι ακούς τον λόγο, που σε συνεπαίρνει, που γλυκαίνει τη σκέψη όπως ένας λόγος λογοτεχνικός, λυρικός, αληθινός, όπως ο νιτσεϊκός λόγος, όπως ο θεϊκός λόγος. Ευχαριστώ και ευγνωμονώ τον γείτονα γιατρό μου και μετανιώνω που δεν είχα μαζί μου ένα σημειωματάριο να σημειώσω όσες σκέψεις υπέροχες και παρηγορητικές έκφρασε για την αφεντιά μου (δεν ξέρω αν το αξίζω να αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο για μένα, αλλά έχω την αίσθηση ότι ακούμπησαν στην πληγή μου και την γιάτρεψαν). Σας ευγνωμονώ κύριε Πολυχρονίδη.