Έκθεση φωτογραφίας του Λευτέρη Μαϊρόπουλου.

                                                                         

Μια πρόσκληση, ένα παραστατικό ταξίδι.. μια μουσική..

Γεμάτη η αίθουσα κόσμος πολύς μιας πόλης που ψηλώνει αδιάκοπα στεριωμένη σε  καλλιτεχνήματα και πνευματικές δημιουργίες. Μιας πόλης που πηγαίνει κόντρα στην ευτέλεια και στη βαρβαρότητα των καιρών μας.

Προχωρούσα ανάμεσα στον κόσμο παρατηρώντας συνάμα στιγμές ζωής απομονωμένες και κορνιζαρισμένες.

Φωτογραφίες σε ένα σύνολο πέντε ενοτήτων: "Οι ασπρόμαυρες αναμνήσεις" στην πρώτη, "Πυρκαγιά στο Διόνυσο" στη δεύτερη, "Πρόσωπα" στην τρίτη, "Διάφορα" στην τέταρτη και "Μεταμορφώσεις" στην πέμπτη.

Σιμά σ' ένα μοβ-κίτρινο λουλούδι με τα φυλλαράκια του εκστασιασμένα στο φλερτ μιας χρυσαλλίδας. Άραγε τρύγησε το μέλι, αναρωτήθηκα.

Μια διαβολική μορφή ρόπτρου -knock - knock on the hell's door.

Μια θεσπέσια ινδή χορεύτρια,  να βροντούν στα  αυτιά μου τα δεκάδες πολύχρωμα βραχιόλια που στολίζουν τα γυμνά της μπράτσα,  σε μια  θεαματική χορευτική φιγούρα όπου λυγίζει το όμορφο κεφάλι στο πλάι ενώ το δεξί χέρι πίσω από το κεφάλι τραβά σαγηνευτικά το αριστερό, γυμνό της πέλμα...

Το όμορφο πρόσωπο μιας νέας Ινδής γυναίκας χαμογελάει πλατιά σε μια πανδαισία χρωμάτων μελαψού δέρματος, μελένιων ματιών, κατακόκκινων χειλιών, αστραφτερών δοντιών και μιας μαντίλας που μπλαβίζει στο δεξί προφίλ της.

Δέντρα εξομοιωμένα σε λυγερό γυναικείο κορμί (Κάρμεν).

Δέντρα εξομοιωμένα σε νυκτόβια πουλιά (Κουκουβάγια).

Δέντρα εξομοιωμένα σε μορφές αντρίκιες.

Ροδοπέταλα σ' άσπρο κόκκινο πετούν στο διάστημα..

Ένας άνθρωπος με καταρρακωμένη αξιοπρέπεια, ένας άντρας επαίτης.

Μια μικρούλα περουβιανή να τρωει παγωτό, ίσως για πρώτη φορά, με τα μάτια ορθάνοιχτα και  παραξενιασμένα στο φακό. Με τη ματιά ενός αίλουρου που απαγορεύει την οποιαδήποτε κίνηση που ενοχλεί  αυτή τη  μοναδική, λαχταριστή ευτυχία μιας γεύσης, μιας τροφής που σπανίζει.

Ταξίδεψα σε απεικονίσεις χρωματιστών και μαυρόασπρων φωτογραφιών όπου αιχμαλωτίζουν στιγμές ζωής, στιγμές αλήθειας κι εγώ τις συνέλαβα έτσι... σαν παραμύθι...

Η Διονυσιακή κομπανία συνόδεψε την εκδήλωση με παλιά και νέα τραγούδια, όπου μαζί τους τραγουδούσαν και οι παρευρισκόμενοι. Η βραδιά τέλειωσε με τραγούδια του Χατζή, κι εγώ σιγομουρμουρίζοντας τον τελευταίο στίχο..  σας τον αφιερώνω.

 «κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε/ από ψηλά αν το κοιτάξεις/ θα σου φανεί τόσο ασήμαντο/ που στιγμή θα το ξεχάσεις»

Την έκθεση φωτογραφίας του συμπολίτη μας κ. Λευτέρη Μαϊρόπουλου, εγκαινίασε ο Δήμαρχος Διονύσου κ. Ιωάννης Καλαφατέλης το Σάββατο 3/11/12, στον πολιτιστικό χώρο της Δημοτικής Κοινότητας Διονύσου.

Με τα θερμά μου συγχαρητήρια στον εκθέτη κ. Λ. Μαϊρόπουλο.

Ευγενία (Τζένη) Μακαριάδη.