Τρυφερή είναι η νύχτα.

                         

                            Του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (Francis Scott Key Fitzgerald  24 Σεπτεμβρίου 1896 – 21 Δεκεμβρίου 1940) Αμερικανός συγγραφέας. Αποτελεί έναν από τους κύριους εκπροσώπους της αποκαλούμενης Χαμένης Γενιάς των Αμερικανών λογοτεχνών και θεωρείται γενικότερα ένας από τους μείζονες συγγραφείς του 20ου αιώνα.

Έργα του:

                Δώθε από τον παράδεισο.

                Ο μεγάλος Γκάτσμπι,

               Το ράγισμα.

                Η απίστευτη ιστορία του Μπένζαμιν Μπάτον.

                Όμορφοι και καταραμένοι.

                Έρωτας μέσα στη νύχτα.

                Το πλουσιόπαιδο και άλλες ιστορίες.

                                 κ.α.

            Πολυτάραχη η ζωή του ήρωα της μυθιστορίας Ντικ Ντάιβερ, ψυχίατρου, ίδια όπως του συγγραφέα Φ.Σ.Φιτζέραλντ, που  ανιστορεί (αυτοβιογραφικά σχεδόν) μέσα από το έργο τη ζωή του. Μια σπουδαία αποτύπωση της χαμένης γενιάς του 1920 της εποχής της τζαζ, όπως αποκάλεσαν τη δεκαετία του 1920.

             Εκκεντρικά πρόσωπα σε χλιδάτα περιβάλλοντα,  χαμένα σε  ονομαστικούς τίτλους, σε ταξίδια, σε ηδονισμούς, σε τρυφηλότητες, στον αλκοολισμό και  επαρμένα της ανωτερότητάς τους. Ένας ψεύτικος παράδεισος κενοδοξίας, που αποτέλεσε το  αμερικάνικο όνειρο  και ο καθένας στόχευε,  για την πρόοδο και εξέλιξή του∙  ο πολιτισμός (αν θέλετε) της εποχής, μέχρι σήμερα.

            Έτσι έχουν τα πράγματα, όταν ο Ντικ Ντάιβερ φτάνει στο «ζενίθ».  Γίνεται ένας διάσημος ψυχοθεραπευτής. Ερωτευμένος παντρεύεται την (επίσης ερωτευμένη μαζί του) νεαρή και πάμπλουτη σχιζοφρενή ασθενή του, που  σε μικρή ηλικία, είχε βιαστεί από τον πατέρα της.

            Μοιχικοί οι δυο σύζυγοι μέσα στα περιβάλλοντα της μεγαλοαστικής τάξης και της ηθικής της, μέχρι που χωρίζουν.

            Ξεπέφτει ο Ντικ στο «ναδίρ» αλκοολικός, μόνος και απογοητευμένος. 

(σελ.32 Θεέ μου, λες να είμαι κ’ εγώ στο τέλος-τέλος σαν τους άλλους; Να είμαι σαν τους άλλους; Η σκέψη αυτή ήταν βέβαια πενιχρή για ένα σοσιαλιστή, αλλά αξιόλογη για τους ανθρώπους εκείνους  που δημιουργούν τα σπανιότερα έργα στον κόσμο.  

(σελ.34) Εκείνη χαμογελούσε μ’ ένα συγκινητικό χαμόγελο που έμοιαζε μ’ όλη τη νιότη που χάνεται στον κόσμο.             

(σελ.58) Η φωνή της χαμήλωσε, την κατάπιε το στήθος της και απλώθηκε σ’ ολόκληρο τον κορμό της, ως την καρδιά της καθώς τον πλησίασε. Ένιωσε τα νεανικά της χείλια, το σώμα της, που στέναζε με ανακούφιση επάνω στο μπράτσο του, που γινόταν δυνατότερο για να την κρατήσει. Είχαν γίνει ένα  ωσάν ο Ντικ να είχε κάνει αυθαίρετα κάποιο αδιάλυτο μείγμα, με ενωμένα και αδιαχώριστα άτομα-μπορούσε να το πετάξει όλο μαζί, μα ποτέ πια δεν θα μπορούσε να ξαναγυρίσει το καθένα τους σε ατομική κλίμακα.

(σελ.286) Είχε την αλαζονεία των ψηλών ανθρώπων που ανήκουν σε κοντή φυλή και που νομίζουν πως δεν έχουν άλλη αποστολή από το να είναι ψηλοί.

Ευγενία Μακαριάδη.