«ΛΑΓΟΥ ΜΑΛΛΙ» (Νουβέλα) του Γιάννη Μακριδάκη (γεν.1971)

Μ’ αρέσει ο τρόπος γραφής του Γ. Μακριδάκη συνοπτικός, ευαίσθητος και ουσιώδης. Ακόμα κι σ’ αυτή τη μυθιστορία όπου ο ήχος, σα μουσική, της χιώτικης ντοπιολαλιάς όχι μόνο δεν ξενίζει αλλά αισθητός σε πάει σε τόπο οικείο αλάργα στο Αιγαίο. Στο ξόδι του καπτα-Σίμου και κατά τη διάρκεια της επικήδειας ακολουθίας τον ζωντανεύουν οι παρευρισκόμενοι, λιγοστοί φίλοι του και παρεμβάλλουν, εξιστορώντας νοερά, σκηνές ζωής μαζί του.
Τέσσερις όλοι κι όλοι, το Λευτερό ο Καβγατζής, γενικά αμίλητος και μισός άνθρωπος δυο μπαστούνια τον βοηθούν στο περπάτημα, ο Νικολής η Μουγγριά, ας τον πούμε αλαφροϊσκιωτο αντί για αλαφρόμυαλο, ο Λάμπης ο λιμενικός και ο Πέτρος ο καθηγητής, γραφιάς, ποιητής, μόνο έξι μήνες στο νησί, και όλο τριγυρίζει στην πιάτσα των ψαράδων για να μαζεύει λεει λέξεις... μα που να καταλάβουν αυτοί από τέτοια... τι στο διάβολο θες από τη θάλασσα ρε γραφιά, η θάλασσα ψωμί δεν έχει... μόνο το Λευτερό παρότι αμίλητος τον συναναστρέφεται, τον συμπαθεί και τον παρακινεί: μην είσαι βλάκας είδες εσύ κανένανε από τα αρχαία να ζει από τα βιβλία; ούτε ο Όμηρος δεν μπόρεσε να ζήσει...
Αναπολούν οι φίλοι αυτόν τον ατρόμητο θαλασσινό πενήντα πέντε χρόνια στη θάλασσα, από γρι σε γρι από τα δώδεκά του και τα τελευταία σαράντα χρόνια σ’ αυτό το αβύθιστο ξύλινο σκαρί το καϊκι του το «Δεσποινιώ» ο δεύτερος εαυτός του που σαν είναι να πεθάνει να το κάψουν αυτή είναι η διαθήκη του να καεί, να τελειώσει όπως τελειώνει η ζωή, οι συνήθειες και οι παραδόσεις ενός τόπου που ζει και προοδεύει από το πέλαγο κι όπου την σήμερον ημέρα δεν αντέχει γραφειοκρατίες, διαταγές και κατ’ ευθείαν αντικατάσταση τεφτεριών σε ηλεκτρονικά... έτσι κάτω από τις φουρτούνες διεθνούς οικονομικής επιτήρησης λύγισε κι ο ατρόμητος καπτα-Σίμος έφυγε ψηλά ενώ η φλόγα του «Δεσποινιώ» -έφτανε μισοούρανα, σίγουρα θα τηνε γαργαλούσε την ψυχή του εκεί απάνω- οι φίλοι αμίλητοι ρούφαγαν τη νεκρόσουπα, ενώ οι καπνοί από το «Δεσποινιώ» -ανεβαίνανε κατά τον ουρανό και μουτζουρώνανε τη λιακάδα-.
Σημείωση: «Λαγού μαλλί» είναι ένα πείραγμα, όπως λεει ο συγγραφέας, που φώναζαν παλαιότερα ο ένας ψαράς στον άλλο, δηλαδή να πιάσεις λαγού μαλλί, δηλαδή τίποτα μην πιάσεις.