Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΑΣ, του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΑΣ.

(Μυθιστόρημα)



Ολόφρεσκο το μυθιστόρημα του Μακριδάκη, όχι μόνο σε ημερομηνία, εκδόθηκε τον περασμένο μήνα, αλλά και σε αφηγηματική τεχνική νέο και πρωτότυπο...
αφού οι ηλικιωμένες, πολίτισσες φιλενάδες, η Κωσταντία και η Βαγγελία, που διαβάζουν ένα πολυσέλιδο γράμμα του γαμπρού της πρώτης από την Ελλάδα, συγχρόνως συνομιλούν, συγχρόνως το κρίνουν, το κατακρίνουν, και μαζί τους εμείς διαβάζουμε το διήγημα μέσα στο διήγημα και περιδιαβαίνουμε βήμα το βήμα τα στενά της Πόλης, πίνουμε καφέ στην πλατεία Ταξίμ, επισκεπτόμαστε τις εγκαταστάσεις του Πατριαρχείου στο Μπαλουκλή, όπου στεγάζονται νοσοκομείο και γηροκομείο, κάποτε πηγαίνουμε και στη Σμύρνη για να βρει τις ρίζες του ο γράφων, γαμπρός της Κωσταντίας, φιλόλογος καθηγητής στο επάγγελμα και έλληνας από τη Χίο, όπως μέχρι να λάβουν το γράμμα ήξεραν και ξέραμε.

Πονηρός ο Μακριδάκης κρύβει καλά την εικόνα του τέλους, πετάει το χαρτί της ανατροπής λίγο πριν τις τρεις τελευταίες σελίδες, αν και ο προσεκτικός αναγνώστης τον έχει πάρει είδηση αφού ο ίδιος μας προϊδεάζει πετώντας πού και πού κομμάτια της απόρρητης εικόνας, όπως στη σελίδα δεκατέσσερα, όπου οι φιλενάδες της καψερής της Κωσταντίας, η Βαγγελία, η Σουλτάνα, η Ελένη, τώρα δηλαδή, μετά τα λεγόμενα της Βαγγελίας για το γράμμα, κατάλαβαν γιατί ο παμπόνηρος γαμπρός και γράφων της επιστολής έκανε τόσες ερωτήσεις στους Ρωμιούς όταν ήρθε στην Πόλη και ζητούσε ένα σωρό πληροφορίες δήθεν πως θε να γράψει βιβλίο ο πονηρός, ενώ τη δικιά του ιστορία έψαχνε και τις ρίζες του να βρει ο σπόρος του Οθωμανού, αλλά που να φτάσει το μυαλό τους τότε σε τέτοιο προσποιητό ύφος. Επίσης όταν η Βαγγελία διαβάζοντας (σελ. 107) απορεί που το επίθετο Αστρεάδη δεν θυμίζει τίποτα ούτε σε κείνη ούτε στην Κωσταντία, καμιά απολύτως πληροφορία από τον μισό αιώνα της ζωής τους στην Πόλη.

Ένα μυθιστόρημα με την πολίτικη λαλιά αυτή τη φορά, το ίδιον της γραφής του Μακριδάκη, με αναφορές ιστορικές που δένουν με τις κουβέντες των φιλενάδων, όπως η απελευθέρωση της Χίου το ’12, όπου δεν παρέμεινε μήτε ένας Τούρκος, όπως με ικανοποίηση μολογούν για τη δικαίωσή τους οι φιλενάδες, βλέπετε η σκούφια της Κωσταντίας είναι χιώτικη και τώρα η κόρη της εκεί παντρεμένη μ’ αυτόν τον αδικιώρη γαμπρό της, που με το πολυσέλιδο απολογητικό του γράμμα μαθαίνουν την τούρκικη φύτρα του.. Αναφορά και στην έκτη προς επτά Σεπτεμβρίου του ’55, όπου τσαπουλτζούδες δεν άφησαν τίποτα όρθιο, όμως στη γειτονιά τους ευτυχώς ο τούρκος Φεχμί ο μπακάλης βγήκε έξω με μια μαχαίρα και τους έδιωξε φωνάζοντας ότι εδώ μόνο τούρκοι μένουν κι έφυγαν...

Σαρκάζει γράφοντας ο συγγραφέας για τις προκαταλήψεις των μειονοτήτων σε γάμους διαφορετικής φυλής ή θρησκευτικής πίστης, το υποκριτικό ανάθεμα και η περιθωριοποίησή τους από τους ορθόδοξους, η ντροπή στίγμα στην οικογένεια, όλα καλά κρατούν στο ωραίο αυτό παραμύθι που παρακολουθείς χαμογελώντας με κατανόηση να καταρρέουν ψυχικά οι ηρωίδες πολίτισσες που τα ιερά και όσιά τους μαγαρίζονται.

Αγαπητέ μου συγγραφέα το φχαριστήθηκα πολύ κι αυτό το βιβλίο σου και ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι συνήθως άκουγα τις πολίτισσες να λένε «άσ’ τηνα» και όχι «άσ’ τηνε» (σελ.131).

Ευγενία Μακαριάδη.