ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟ ΦΥΛΛΟ.

"Κύπρος της αγάπης και του Ονείρου.!

Ένα οδοιπορικό γνώσης, χαράς, δακρύων, στεναγμών, γαλήνης και όλα να βασίζονται σε συντοπίτες και συντοπίτισσες, που αγαπούν τη μουσική, το χορωδιακό τραγούδι και όχι μόνο. Ένα ταξίδι με τη δύναμη μιας φυσαρμόνικας που οι ήχοι της υμνούν τον έρωτα, τον πόνο της απώλειας, τη φρίκη του πολέμου, τη νίκη της ζωής.

Πρώτος σταθμός η Λευκωσία ένα χαμόγελο στην όμορφη πόλη, όμως μια φυσαρμόνικα κλαιει, όπως το εκφράζει ο ποιητής, σαν πλησιάζουμε τη διαχωριστική γραμμή, γιατί εδώ κυριαρχεί η διαίρεση, η πράξη του χωρισμού, της απώλειας του μισού μιας πρωτεύουσας. Η δύναμη της μουσικής να δίνει ώθηση να στέκεσαι ασάλευτος μπρος στη βία του απαγχονισμού παιδιών εικοσάχρονων που αγωνίζονταν για την ελευθερία εκεί στα "φυλακισμένα μνήματα" όπου έκρυβαν οι εγγλέζοι τα νεκρά σώματα των παιδιών που κρέμασαν και δεν τα έδιναν στους συγγενείς τους για να θαφτούν (1955-1959). ένα κοιμητήρι στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας για δεκατρείς νέους και μια επιγραφή που σε ταρακουνάει για την αξιοπρέπεια της ζωής σου μέχρι θανάτου "Τ' αντρειωμένου ο θάνατος δε λογιέται." Ο φρικιαστικός χώρος της αγχόνης με την καταπακτή και το μοχλό της, η θήκη με γυάλινο άνοιγμα, όπου εκτίθεται η λευκή μάσκα που τη φορά ο μελλοθάνατος... όμως έμεινε εκεί αφόρετη μια και οι ήρωες αντιμετώπισαν το θάνατο κατάματα.

Ένα προσκύνημα στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, όπου είκοσι ένας τάφοι, εκεί που έπεσε το αεροπλάνο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, της 1ης Μοίρας Καταδρομών, των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και τετρακόσια σαράντα εννιά τάφοι & κενοτάφια Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων υπερασπιστών της Κύπρου στους αγώνες κατά των Τούρκων (1964 & 1974).. και ένα χάδι, ένα άγγιγμα μπας και ελαφρύνουμε το βάρος ενός ατέλειωτου πένθους, στη ράχη της ηλικιωμένης Κύπριας μάνας που στέναζε δακρυσμένη θυμιατίζοντας τον τάφο του εικοσάχρονου γιου της..

Επίσης ένας άηχος λυγμός για τους δεκατρείς νεκρούς και δεκάδες τραυματίες από την έκρηξη ρουκετών, βλημάτων και βομβών στη Ναυτική βάση Μαρί, στις 13-07-11.

Δεύτερος σταθμός: η Αμμόχωστος. Η φυσαρμόνικα κλαιει γοερά μια νεκρή πόλη, μια πόλη φάντασμα, ένας τόπος περιφραγμένος με απομεινάρια σπιτιών, δρόμων, μαγαζιών, ένας τόπος που επίσης απαγχονίστηκε όμως αυτή τη φορά από τον Τούρκο.

Τρίτος σταθμός: Στη Λεμεσό, στις Πλάτρες, που ο Σεφέρης λογοτεχνικά ύμνησε "τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες", στην οροσειρά Τρόοδος, Μονή Κύκκου, και λίγο παραπέρα από το μοναστήρι ο τάφος του Μακαρίου.

Τέταρτος σταθμός: Πάφος και στάση στην Πέτρα του Ρωμιού, ένας μεγάλος βράχος που δεσπόζει στην παραλία και κατά τη μυθολογία αναδύθηκε η θεά Αφροδίτη.

Και το βράδυ στην όμορφη και μοντέρνα πόλη της Λεμεσού, όπου και το ξενοδοχείο μας, συναντηθήκαμε στο θεατράκι του Αγίου Τύχωνα, όπου η ΧΟΡΩΔΙΑ ΔΙΟΝΥΣΟΥ- ΣΕΜΕΛΗ, συμμετείχε με τη Χορωδία Αμμοχώστου και οι αγγελικές φωνές αγκάλιασαν το βασανισμένο νησί υμνώντας τη "Γη της πικραμένης Παναγιάς, τη Γη του Μύρου του Χαιρετισμού, Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος".

Σ' αυτό το υπέροχο μωσαϊκό συμπολιτών μας, ανθρώπων της επιστήμης, της μουσικής, της φωτογραφίας, βρέθηκα κι εγώ να παρατηρώ, να θαυμάζω τη γνώση, τα χαριτολογήματα, τις σκέψεις, τους στοχασμούς τους και κείνο το λίγο που θεωρώ ό,τι πρέπει να κάνω είναι να μοιραστώ μαζί σας καταγράφοντας τα δρώμενα και δίνοντας συγχαρητήρια σ' όλους και σε καθέναν χωριστά, όπως στην Έμιλυ επάξια οργανώτρια, στον Βαγγέλη με τη φυσαρμόνικά του, στη Βάσω, στη Ρία, στη Σταυρούλα, στον Κώστα, στον Λευτέρη, στον Μάκη, στον Ντάνο, στον Δημήτρη, στη Σοφία, στη Διονυσία, στη Θάλεια, στη Χρυσούλα, και σ' άλλους πολλούς σχεδόν τριάντα...

Ευγενία Μακαριάδη.