"Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑΊΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" του Θεόδωρου Δημητρόπουλου.

Τα παρακάτω εκφώνησα, στην παρουσίαση του προαναφερόμενου βιβλίου, στο Γυμνάσιο-Λύκειο Διονύσου στις 30.11.2011.




Καλησπέρα σας, πρώτα απ' όλα χαίρομαι που επιλέχτηκα να εισηγηθώ και να διαβάσω αποσπάσματα του βιβλίου με τίτλο Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑΊΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του συγγραφέα κυρίου Θεόδωρου Δημητρόπουλου και να βρίσκομαι επίσης ανάμεσα σε καταξιωμένους συμπολίτες μας όπως ο συγγραφέας κύριος ΄Αρης Γαβριηλίδης και ο καθηγητής, δάσκαλος, καλύτερα (μου αρέσει η λέξη δάσκαλος) και συγγραφέας επίσης κύριος Γιάννης Κωβαίος.

Θα προσπαθήσω να μην σας κουράσω, αν και εμείς οι παραμυθάδες είμαστε λογάδες, υπομονή λοιπόν.

Παίρνω πίσω αυτό που είπα πρωτύτερα ότι χάρηκα που επιλέχτηκα, σας εξομολογούμαι ότι μάλλον ταράχτηκα• τι δουλειά έχω εγώ σκέφτηκα να εισηγηθώ κάτι που αφορά τους αρχαίους, μια και υστερώ στον αρχαιογνωστικό τομέα.

Αρχίζοντας το βιβλίο μπήκα αμέσως στα δύσκολα. Τι μας λεει ο ποιητής;
"Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου" δηλαδή: Κανένα ψέμα δεν αντέχει στο χρόνο, γνωμικό του Σοφοκλή.

Εντάξει αυτό μπορείς να το ερμηνεύσεις σκέφτηκα, αν όμως συνεχίσει έτσι με αρχαία ρητά και αποφθέγματα, τότε απλά υποχωρώ περήφανα.

Όμως, με κεντρίζει, λόγω φύλου βεβαίως, ό, τι έχει να κάνει γενικά με τις διακρίσεις που οφείλονται στο γένος του ανθρώπου και εδώ μιλάμε για τη γυναίκα• έτσι στρώθηκα στο διάβασμα και στη μαγεία της συγγραφής, όπου η πνευματική μαστοριά του γράφοντος κάνει τα δύσκολα απλά και ανακαλύπτεις ότι αυτά που ξέρεις δεν είναι ακριβώς έτσι• κι αυτό γιατί ο συγγραφέας σε πείθει αναλύοντας περαιτέρω απόψεις δίνοντας νόημα, έμφαση (αν θέλετε) σε καταστάσεις του τότε, ακόμα και του σήμερα, μεταμορφώνοντας το άσκημο σε όμορφο, όπως για παράδειγμα την υποδούλωση σε απελευθέρωση.

Και μια και αρχίζει το βιβλίο με τον Αθηναίο τραγικό ποιητή Σοφοκλή, ας θυμηθούμε ένα του απόφθεγμα και ας μας επιτραπεί, εμάς τις γυναίκες του σήμερα, να τον έχουμε κάπου σε ένα μικρό μέρος του μυαλού μας, είναι η αλήθεια, ως μισογύνη. Λεει λοιπόν "Στις γυναίκες η σιωπή φέρνει κοσμιότητα" .

Διαβάζοντας το βιβλίο του κυρίου Δημητρόπουλου, μας θυμίζει το σπουδαίο έργο του Σοφοκλή την "Αντιγόνη" και τότε σε ένα μεγάλο μέρος του μυαλού και της καρδιάς μας αποθεώνεται ως φιλογύνης.

Συνεχίζω με τον έτερο σπουδαίο ποιητή, τον Ευριπίδη• εδώ να δείτε τι μας σούρνει και ας μου επιτραπεί να αναφέρω μόνο τούτο "Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα γεμάτο φόβους. Φοβάται τις μάχες και τρέμει μόλις δει σπαθί. Μα μόλις βρεθεί μέσα στον κύκλο των συζυγικών της καθηκόντων δεν υπάρχει ψυχή περισσότερο διψασμένη για αίμα". Εμφαντικό σ' αυτό του το απόφθεγμα είναι το έργο του "Μήδεια" μια παιδοκτόνα και βάρβαρη φαρμακίδα. Όμως στην "Ανδρομάχη" του, όπως μας υπενθυμίζει στη σελίδα 42 του βιβλίου ο κύριος Δημητρόπουλος, ο Ευριπίδης τονίζει "πως ο άνδρας και η γυναίκα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα" και τότε σε ένα μεγάλο μέρος του μυαλού και της καρδιάς μας αποθεώνεται επίσης μια και παρουσιάζεται ως φίλος των γυναικών.

Ας πάμε πιο παλιά στον σπουδαίο, μετά τον Όμηρο, ποιητή Ησίοδο, γιατί κι αυτός αναφέρεται στο βιβλίο που σήμερα έχει την τιμητική του, λεει λοιπόν "όποιος εμπιστεύεται τη γυναίκα, εμπιστεύεται απατεώνα" ('Έργα 375 στχ), αυτό στη σελ 20 , ενώ στη σελ. 71 ο Ησίοδος ρίχνει νερό στο κρασί του και λεει 'τίποτε καλύτερο για τον άνδρα απ' τη γυναίκα την καλή, αλλά ούτε χειρότερο απ' την κακή". Όμως ποιος ή ποια δεν υμνεί ένα τόσο σπουδαίο ποιητή φιλόσοφο όπως ο Ησίοδος..

Εξ' άλλου, ας αφήσουμε το χρόνο να κατρακυλάει και να φτάνει το γυναικείο ζήτημα στο στόμα αυτού του σπουδαίου Γερμανού φιλοσόφου, φιλολόγου, ποιητή και καθηγητή ελληνικής φιλολογίας, στο Πανεπιστήμιο Βασιλείας, Φρίντριχ Νίτσε* που είπε: Στο μίσος και στον έρωτα η γυναίκα είναι πιο βάρβαρη από τον άντρα. *(1844-1900).


Σας είπα, ότι οι παραμυθάδες είναι λογάδες, γι αυτό βάζω από μόνη μου ένα τέλος λέγοντας.

Κυρίες και Κύριοι, ο συγγραφέας κύριος Θεόδωρος Δημητρόπουλος μέσα από αυτό το διαβαστερό του βιβλίο αφουγκράζεται ερωτικά, όπως οφείλει να κάνει κάθε συγγραφέας στα πονήματά του, τη γυναικεία ευαισθησία, την αγγίζει απαλά και σταθερά ως ανεκτίμητο δώρο ζωής και βήμα το βήμα της δίνει την αξία που της όφειλαν στο "άλλοτε" και της το οφείλουν στο "σήμερα".

Ευγενία Μακαριάδη