Ευγνωμοσύνη!

Ευγνωμοσύνη

Είχα κι έχω καλές  στιγμές στην καθημερινότητά μου, λάθος έκφραση, θα έλεγα τυχερές στιγμές. Όπως για παράδειγμα η σημερινή.  Μια ξαφνική αρρώστια συγγενούς. Σκέφτηκα τις πρώτες βοήθειες, η μνήμη μου από άλλο σοβαρό περιστατικό, η αναμονή, η ατέλειωτη σειρά, βλ. ουρά αρρώστων,  η οχλαγωγική συμπεριφορά του πλήθους και η χωρίς ιδιαίτερο  ενδιαφέρον των νοσοκομειακών, με απέτρεψε. Ο νους μου στον αγαπημένο-γείτονα, γιατρό. Όμως δέχεται με ραντεβού. Η ευαισθησία του ασθενούς και η δική μου, δεν μου επέτρεπε να απευθυνθώ σ’ αυτόν (συνήθως τα ραντεβού κλείνονται μετά από μέρες, βλέπετε πολλοί οι άρρωστοι). Το περιστατικό όμως το θεώρησα επείγον και η δική μου ευαισθησία πήγε στην άκρη. Ο γιατρός, πρωτίστως καλός ποιμήν (στην κυριολεξία) και θεράπων, θεράπευσε!!

Εκφράσαμε ευχαριστίες από καρδιάς,  όμως η λέξη «ευχαριστώ»
γι αυτόν τον γιατρό-άνθρωπο, δεν φτάνει. Αισθάνομαι γι αυτόν  βαθιά ψυχική συμπάθεια, φιλία, θαυμασμό για την αφοσίωση στο λειτούργημά του!!

Γιατρέ μου, αγαπητέ γείτονα Πολυχρονίδη, μεταξύ των πολλών που σε αγαπούν και σε εμπιστεύονται είμαι κι εγώ. Σ’ ευγνωμονώ!!