ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΓΗ του David Park Εκδόσεις Gutenberg

 

 

                                                                                                (11.01.2021)

 

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΓΗ του David Park

       Εκδόσεις Gutenberg

  

 Ο David Park γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας το 1953. Το μυθιστόρημά του «Ταξιδεύοντας σε ξένη γη» τιμήθηκε με το βραβείο του καλύτερου Ιρλανδικού Μυθιστορήματος της Χρονιάς για το 2019.

Πρώτη φορά διάβασα έργο του David Park και αμέσως ενθουσιάστηκα με την εξαιρετική αρχή του μυθιστορήματος.

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, σε παροντικό χρόνο, σε ελκύει να μπαίνεις στις ενδόμυχες σκέψεις του ήρωα και να ζεις έντονα τις αναδρομές και το τώρα της ζωής του.

Ένα μυθιστόρημα συναισθηματικό, συγκινητικό, ρεαλιστικό, κοινωνικό, που αξίζει να διαβαστεί.

Ο ήρωας του έργου, ο Τομ, ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι, για πρώτη φορά, από το Μπέλφαστ της Β. Ιρλανδίας στο Σάτερλαντ της Αγγλίας, με σκοπό να φέρει στο σπίτι για τη γιορτή των Χριστουγέννων τον γιο του Λιουκ, που έχει αποκλειστεί εκεί από την κακοκαιρία και επιπλέον είναι γριπωμένος.

Ένα ταξίδι ενδοσκόπησης, αυτοσυνείδησης, αλλά και με φωτογραφικές λήψεις. ο Τομ είναι επαγγελματίας φωτογράφος. Ταξίδι που συνοδεύεται μουσικά (μπορεί ο αναγνώστης να ακούσει τα κομμάτια, ως αναφέρονται στο τέλος του βιβλίου στο «σημείωμα του συγγραφέα», καθώς και τις λήψεις φωτογραφιών).

Αναφορά στις παραδόσεις, ως των Χριστουγέννων. Η παγωνιά της ενοχής στις οικογενειακές σχέσεις. Το χιόνι που απ τη μια μεριά ό,τι σκεπάζει το ομορφαίνει και από την άλλη τον πάγο, το κρύο το ψυχοσωματικό κρύο ως η απουσία, η απώλεια, ο θάνατος. Φόβοι, ενοχές, μνήμες, μυστικά κρυμμένα γυρεύουν την εξιλέωση. Ξένη γη ο τρόμος του άγνωστου ενός μοναχικού οδηγού σε συνθήκες σφοδρής κακοκαιρίας. Η ξένη γη η άγνωστη φύση των παιδιών που οδηγούν γονείς σε αδιέξοδο.

Ένα έργο που σε βάζει στη θέση κάθε γονιού που βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, κυριολεκτικά. Μια πάλη ζωής και θανάτου του παιδιού του. Τι μπορεί να κάνει άραγε περισσότερο ένας πατέρας, ως ο ήρωας της ιστορίας, να σταματήσει το έρμαιο παιδί του -υποχείριο κερδοσκοπικών εξουσιών θανάτου- σε χείμαρρο ταραχής, ψυχοσωματικού πόνου και ευτέλειας.

Απανθίζοντας:

*.. Όλα είναι κρυμμένα, ακόμα και τα μυστικά που τ’ αγκαλιάζω σφιχτά για να τα εμποδίσω να βγουν στο φως, κι ο κόσμος απλώνεται σε τόσες άπειρες επιφάνειες, που αδυνατώ να τον αιχμαλωτίσω σε ένα και μόνο πλάνο κι έτσι μισοκλείνω τα μάτια μου, μονάχα για να κρατήσω εκτός το ανεμοδαρμένο χιόνι. Όλα τα πράγματα οφείλουν να έχουν ένα σκοπό, γι’ αυτό πρέπει κι εγώ να βρω τον δικό μου, ή αλλιώς να παραδοθώ στο κάλεσμα τούτης της παγωμένης γης που μου φωνάζει ν’ ακολουθήσω  την εξάντλησή μου και να αναπαύσω το κεφάλι μου στο μαλακό μαξιλάρι του χιονιού.

*…Και λέω κάτι που είναι λάθος κι εκείνη θυμώνει μαζί μου για μέρες, έτσι που μοιάζει πως η σκιά του εξακολουθεί να μας καταδιώκει, μα τελικά αντιλαμβάνομαι ότι το να είσαι παντρεμένος με κάποιον και όσο κοντά κι αν έχετε έρθει δεν σου δίνει δικαίωμα ιδιοκτησίας στις αναμνήσεις του ούτε σε κάνει κομμάτι της ιστορίας του που προηγήθηκε της γνωριμίας σας.

*.. Ψέματα και απουσίες γίνονται το μοτίβο των ημερών μας. Η Λόρνα μισεί το ψέμα γιατί έχει αυτή την αυστηρή αίσθηση ηθικής και δεν μπορεί παρά να οργίζεται μ’ αυτή την εσκεμμένη παρέκκλιση απ’ την αλήθεια. Εγώ δεν νιώθω ποτέ ότι δικαιούμαι να κρίνω γιατί γνωρίζω πως τα ψέματα είναι απλώς πράγματα που λέμε για ν’ αποφύγουμε να πονέσουμε είτε τον εαυτό μας είτε κάποιον άλλο. Γνωρίζω όμως επιπλέον ότι οι συνέπειές τους είναι απρόβλεπτες  κι ότι δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν στο τέλος.