Σουσουράδα.

Μια φορά κι έναν καιρό....................τώρα.


«Η Σουσουράδα.»

Έφαγε μια γερή καρπαζιά κι είδε τον ουρανό σφοντύλι οι στριγκλιές και βρισιές τους την επανέφεραν στην τάξη. Αφού βόγκηξε άηχα, έκανε αυτό που κάθε σωστή σουσουράδα κάνει, έκατσε στ’ αυγά της.

Κούρνιαζε κοντά στα μωρά της, με την ανάσα της τα ζέσταινε, τα κοίμιζε με γλυκά λογάκια. Μετά πετούσε πιο κει στον καλό της για τις συζυγικές υποχρεώσεις, μόλις εκείνος κοιμόταν πετούσε παρακεί που κείτονταν οι γέρικοι γονιοί και πρόγονοι που χρειάζονταν την καθημερινή φροντίδα της, να τους φέρει τροφή, να αποπτερώσει τα άρρωστα σημεία τους, να σαρώσει τις φωλιές... όταν καμιά φορά την έπιανε η αποθεμιά να τραγουδήσει, της κοβόταν όρεξη, γιατί οι υποχρεώσεις στην οικογένεια ήταν ατέλειωτες κι αν τύχαινε από το μεράκι του τραγουδιού να ξεχαστεί, τα τερετίσματα των δικών της την επανέφερναν στα καθήκοντά της.

Έλεγαν πως η φωνή της ήταν βραχνή, μοιάζει με κραξιά κι ας αφήσει τα αηδόνια γι’ αυτή τη δουλειά. Έτσι η σουσουράδα κελαηδούσε άηχα και μόνο στο μυαλό της άκουγε τη μουσική.

Κάποτε άκουσε τον περίφημο Βασιλαετό να λέει ότι «επιτήδευση αντιπαθητική στην κουβέντα αυτοί οι νέοι τραγουδιστές, ποιητές, έχουν κάποια καλούπια που μπαίνουν όλοι μέσα κι όποιος δεν μπει δεν τον θεωρούν καλλιτέχνη, εγώ είμαι έξω απ’ αυτά.»* Τότε η σουσουράδα πήρε θάρρος× εξ άλλου οι υποχρεώσεις της όσο γερνούσε λιγόστευαν και όσο γερνούσε το μεράκι τη βασάνιζε και θυμήθηκε τη σοφή κουκουβάγια που έγραψε σ’ ένα ποίημά της «αλμυρή λύσσα η ωριμότης»** κι αυτή λύσσαγε για το τραγούδι.

Έτσι πήγε σ’ ένα διαγωνισμό ταλέντων και τραγούδησε. Η επιτροπή απαρτιζόταν από μουσικούς, συνθέτες γνωστούς και διάσημους στον τόπο της, όπως αηδόνια, καναρίνια, φλώροι, καρδερίνες τη βράβευσαν μαζί με πουλιά που’χαν σπουδές σοβαρές στο τραγούδι κι εκείνη σκέφτηκε πως πρέπει να τιμήσει το βραβείο και με σπουδές κι όχι μόνο από ταλέντο.

Γράφτηκε, λοιπόν, στην πρώτη τάξη. Ο δάσκαλος τους έμαθε τις νότες και πως να τις γράφουν και να μην ξεφεύγουν από το 5γραμμο. Επίσης τραγούδια μονόφωνα, δίφωνα και χορωδιακά. Όταν την εξέτασε εκείνη τραγούδησε με τον δικό της τρόπο τότε εκείνος με στριγκή φωνή την εξέπληξε και την πόνεσε όπως τότε που την μπάτσιζαν οι δικοί της..
Σκέφτηκε να αυθαδιάσει στο νεαρό σπίνο, γιατί δεν επιτρέπει στον εαυτό της να μεγαλώνει και να διστάζει να γίνεται δυσάρεστη, όταν κάτι τέτοιο επιβάλλεται, όμως ήθελε να συνεχίσει το σχολείο, ειδάλλως θά’ πρεπε να φύγει.

Το σχολείο τέλειωσε η διάθεση της σουσουράδας άλλαξε δε θέλει να ξανατραγουδήσει, μέχρι που κάποιες συμμαθήτριες, καρδερίνες, έδειξαν ενδιαφέρον για τη φωνή της και της ζήτησαν να συναντιούνται που και που και να τραγουδάνε, όπως κι έκανε.

Ίσως κάποιο τραγούδι ξυπνήσει το μεράκι της, εξ’ άλλου το «μότο» της τώρα είναι ένας για μένα αξίζει όσο μύριοι, εάν είναι άριστος*** και πιστέψτε με οι φίλες καρδερίνες είναι άριστες.

(*Κόντογλου Φώτης)
(**Δημουλά Κική)
(***Ηράκλειτος)