Οδύσσεια μιας χάρτινης ηρωίδας.

Ήταν κρυμμένη χρόνια σ’ ένα ντουλάπι κάποιος της άνοιξε την πήρε στα χέρια, την κράτησε με ευλάβεια γιατί αιμορραγούσε από το λάβωμα του έρωτα, την προσποιητή φιλία που τόσο εύκολα την ξεγέλασε. Παράλληλα μια άλλη ζωή με το φάντασμα της δολοφονημένης μάνας που ποτέ δε γνώρισε, μια ζωή στην αναζήτηση μιας αγάπης με οποιοδήποτε τίμημα έξω από κανόνες ηθικής συμπεριφοράς, εκτεθειμένη πέρα για πέρα στην ασπλαχνιά του φονιά.

Πέρασαν χρόνια ξεχασμένη ακόμα και από τον δημιουργό της, μέχρι που τα αισθαντικά χέρια μιας σκηνοθέτιδας την κράτησαν απαλά με τη σκέψη να τη ζωντανέψει στο γυαλί. Ώρες και μέρες πολλές μίλησαν καρδιά με καρδιά η σκηνοθέτρια με τη χάρτινη ηρωίδα. Στροβιλίστηκαν στο χορό της αιώνιας μοναξιάς μέσα σε πλήθος κόσμου και έφτασαν ασθμαίνοντας στα έμπειρα χέρια της Κάκιας που τις αγκάλιασε και γρήγορα συνέθεσε το σενάριο όπως εκείνη αισθανόταν. Ω’ του θαύματος το «κανάλι» το ξεχώρισε ανάμεσα σε πάμπολλα και το κατέταξε ανάμεσα στα πέντε πρώτα. Ελπίδες πολλές, μέχρι που νέο «ανακοινωθέν» του καναλιού έδωσε παράταση κατάθεσης σεναρίων και η «χάρτινη ηρωϊδα» καθώς και τ’ άλλα σενάρια της περασμένη χρονιάς ξεχάστηκαν...

Στη Βίκυ και στην Κάκια, που δούλεψαν με μεράκι τη «νουβέλα» μου με τίτλο «Κάλτσα με ραφή», στέλνω ένα χαμόγελο από καρδιάς με τη σιγουριά ότι τίποτε δεν χάνεται, κάτι που γεννήθηκε στο χαρτί κουβαλάει ένα τόσο δα κομματάκι από δικές μας ζωές, πολλές ζωές, που σέβεται ο χρόνος ο μόνος χωρίς γομολάστιχα.

Ευχαριστώ για τον κόπο, χαίρομαι για τη φιλία μεγάλο κέρδος για μένα.