Τραγούδια του: Αύγουστος, Μανδραγόρας, Υδροχόος, Χαράτσι, Μάτια μου, Πότε Βούδας Πότε Κούδας, Ο μοναχός ο άνθρωπος... κ.α.
Ξαφνιάστηκα, φοβήθηκα, οργίστηκα, λυπήθηκα, με κατέκλυσαν ένα σωρό συναισθήματα, που έχουν να κάνουν με την απώλεια αγαπημένου προσώπου και για μένα ο Νίκος Παπάζογλου είναι ο αγαπημένος τραγουδιστής. Είναι κείνος όπως τον φαντάζομαι ευγενικός, ταπεινός, πολυπράγμων, προικισμένος να τραγουδά, να στιχουργεί. Εκείνο που έκανε εμένα την ταπεινή του θαυμάστρια να τον έχει ακόμα πιο ψηλά είναι ένα περιστατικό που συνέβη σε μια συναυλία του. Ένα νεαρό παιδί έχει πέσει με τα μούτρα πάνω στο σανίδωμα της σκηνής και μια χειροκροτεί και μια χτυπάει πάνω στη σκηνή με δύναμη χέρια και κεφάλι, κραυγάζοντας άναρθρα. Φαινόταν, καθαρά, ότι ο νεαρός είχε κάποιο πρόβλημα... πολλοί ενοχλήθηκαν και του φώναζαν να σταματήσει κι‘ άλλοι προθυμοποιήθηκαν να τον τραβήξουν προς τα έξω και να τον διώξουν, όταν το πήρε είδηση ο καλλιτέχνης τους σταμάτησε και βοήθησε τον νεαρό να ανέβει στη σκηνή και να καθίσει κάπου σιμά του. Το παιδί, ως δια μαγείας, ησύχασε, ο κόσμος παραληρούσε από ενθουσιασμό αυτή τη φορά για την πράγματι αγνή, ανθρώπινη, αν θέλετε, συμπεριφορά του τραγουδιστή που ξεχείλιζε από αγάπη και συμπόνια για έναν θαυμαστή, που άναρθρα τραγουδούσε.
Δεν τους χορταίνω αυτούς τους καλλιτέχνες, τόσο αθόρυβοι, τόσο αρμονικά θορυβώδεις.
Ζω, δεν ξεχνώ να ευγνωμονώ, όσους ζουν, όσους ταξίδεψαν και ταξιδεύουν στα συμπαντικά τους αστέρια και μου χάρισαν και γέμισαν γαλήνη, χαρά, ψυχαγωγία, μέσα σε ένα σωρό κενά μιας αγχώδους κοινωνίας.
Ευγενία Μακαριάδη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου