ΝΤΙΕΓΚΟ ΚΑΙ ΦΡΙΝΤΑ, του ΖΑΝ-ΜΑΡΙ ΓΚΥΣΤΑΒ ΛΕ ΚΛΕΖΙΟ

.

Είναι το δεύτερο βιβλίο που διάβασα του Νομπελίστα συγγραφέα Λε Κλεζιό, (γεν. 1940, Νίκαια-Γαλλίας).

Το πρώτο ήταν το «Ονίτσα» ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για ένα ταξίδι μιας οικογένειας στην Αφρική όπου ο καθένας πηγαίνει εκεί για διαφορετικούς λόγους. ο 12χρονος γιος να γνωρίσει το ξενιτεμένο πατέρα, ο πατέρας με το όνειρο του εξερευνητή να ξαναβρεί τη θέση της νέας Μερόης, πόλη που είχε ιδρύσει η βασίλισσα της Αιγύπτου Αρσινόη.. και η σύζυγος-μητέρα που ονειρεύεται μια ειδυλλιακή Αφρική, κοντά στον άντρα που αγαπάει. Τελικά εκείνο που κανείς ψάχνει είναι ο ίδιος του εαυτός και αυτόν ανακαλύπτει.. και όπως λεει ο συγγραφέας το βιβλίο είναι σαν την Αφρική, καιει σαν μυστικό, σαν πυρετός..

Τώρα το «ΝΤΙΕΓΚΟ ΚΑΙ ΦΡΙΝΤΑ» μια ιστορική αυτοβιογραφία των διάσημων μεξικανών ζωγράφων Ντιέγκο Ριβέρα (1886-1957) και Φρίντα Κάλο (1907-1954).

Μια ερωτική ιστορία, τόσο παράξενη όσο και γοητευτική και συνάμα μια ιστορική αναφορά του 20ου αιώνα. Μερικοί ονομαστοί των γραμμάτων, της τέχνης, της πολιτικής, του εμπορίου, είναι ο κόσμος που διαδραματίζει σημαντικά γεγονότα στη ζωή του ζεύγους όπως: ο αμερικανός Χένρι Φορντ (1863-1947) βιομήχανος αυτοκινήτων, ο Ρώσσος Λεόν Τρότσκι (1879-1940), επαναστάτης, ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού, θεωρητικός του μαρξισμού και της διαρκούς επανάστασης, ο Ισπανός Πάμπλο Πικάσο (1881-1973) σημαντικός ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης, ο Τσάρλι Τσάπλιν (1889-1977), Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης του αμερικάνικου κινηματογράφου, ο Γάλλος Αντρέ Μπρετόν (1896-1966), από τους θεμελιωτές του υπερρεαλισμού και άλλους πολλούς ονομαστούς και μη του περασμένου αιώνα που άφησαν έντονα τα ίχνη τους στην προσωπική και καλλιτεχνική πορεία τους.

Ένα σημαδεμένο από αρρώστιες κορίτσι η Φρίντα χτυπημένη στα έξι της χρόνια από πολιομυελίτιδα που της άφησε το ένα πόδι σχεδόν παράλυτο. Όμως δεν έφτανε αυτό, στα δέκα εννιά της χρόνια το λεωφορείο που επέβαινε συγκρούστηκε με τραμ και τραυματίστηκε σοβαρά στη μέση και στη λεκάνη. μια ζωή με αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις που δεν επέφεραν τη γιατρειά, αλλά καθήλωσαν μια αενάως κινητική μηχανή χωρίς να αγγίξουν τα φτερά της.. μια ζωή με δυνατούς σωματικούς πόνους, που τα ηρεμιστικά και τα ποτά στο τέλος της ζωής της την απήγαγαν σε τόπους χωρίς πόνους και μνήμες, ενώ εκείνη λίγο πριν ψιθύριζε, "ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά." Μια διάσημη και σπουδαία ζωγράφος με αυστηρά προσωπικό ύφος, ζωγράφιζα τη δική μου πραγματικότητα, θα πει η ίδια για τη ζωγραφική της, όμως οι πίνακές της δεν απαθανατίζουν μόνο τον σωματικό της πόνο, δεν απαθανατίζουν μόνο τον ερωτικό της πόνο, δεν απαθανατίζουν μόνο την σκληρή απονιά της φύσης να μην τεκνοποιήσει που τόσο ποθούσε, αλλά δείχνουν ολοφάνερα την ψυχή κάθε ανθρώπου, τα συναισθήματα κάθε τραυματισμένης γυναίκας που αγαπά, ερωτεύεται και πονά είτε σωματικά, είτε ψυχικά.

Αυτό το μικρόσωμο κορίτσι με τα λαμπερά, μαύρα μάτια, τα σμιχτά φρύδια, αυτή η επαναστατική φύση που ντύνονταν με ρούχα και χρώματα ινδιάνικα, που φανέρωναν πίστη, θαυμασμό και αγάπη στο ινδιάνικο παρελθόν του Μεξικού, κατάφερε να την ερωτευθεί, να την αγαπήσει και να την παντρευτεί ένας διάσημος και πολύ σπουδαίος ζωγράφος τοιχογραφιών, ο κατά είκοσι ένα χρόνια μεγαλύτερός της, ήδη παντρεμένος τότε και με παιδιά, Ντιέγκο Ριβέρα· δάσκαλος ζωγραφικής και μέντοράς της, αν και η ζωγραφική τους είναι διαφορετική. Φαινομενικά, λοιπόν, είναι διαφορετικοί, εκείνος με χοντρά χαρακτηριστικά, πανύψηλος, παχύς, ένας συμπαθητικός, άσκημος άντρας, που όταν εκείνη δήλωσε ότι πρόκειται να τον παντρευτεί ο πατέρας της σχολίασε το γεγονός ως εξής: Θα είναι ο γάμος του ελέφαντα και της περιστέρας.

Όμως...

Ο Ριβέρα είναι επαναστάτης, είναι κομμουνιστής, έχει πίστη στη διαρκή επανάσταση κι ας τον πονά η απόλυσή του από το κόμμα· είναι ο απόγονος της πρώτης κοινωνικής μεξικάνικης επανάστασης, με ένα εκατομμύριο νεκρούς που ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη, που προαναγγέλλει την επανάσταση στη Ρωσία και σηματοδοτεί την έναρξη της σύγχρονης εποχής..

Όμως..

Ο Ριβέρα ζει στην πραγματικότητα κι αυτή είναι η αστείρευτη πηγή που αναβλύζει αγάπη ερωτική και φιλική για τη Φρίντα.

Όμως είναι καλλιτέχνης ζει στο όνειρο, στη φαντασία στηρίζει το έργο του τη ζωή του, στην ευτυχία της στιγμής, που γι’ αυτόν είναι η ερωτική ελευθερία, όπως ακριβώς και η επανάσταση που πιστεύει. είναι υπόθεση φαντασίας η συνεύρεσή του με διάφορες γυναίκες που η αλήθεια είναι ότι τον περιτριγυρίζουν σαν πεταλούδες, όπως συμβαίνει σε κάθε δημιουργό, σε κάθε άνθρωπο που εκπέμπει φως..

Όμως...

Ως εδώ και μη παρέκει... όχι και με την αδελφή της.. τον χωρίζει.... υποφέρει χειρότερα, γιατί συνάμα με τους σωματικούς πόνους που διαρκούν μια ζωή έχει τώρα και τους ψυχικούς που αυτούς αδυνατεί να ξεπεράσει.

Δεν την γεμίζει ο έρωτας μ’ άλλους άντρες που επίτηδες λανσάρει, έτσι για να του "μπει στο μάτι.." αν και καλά γνωρίζει ότι σαν γυναίκα υστερεί έναντι ενός κυνηγάρη με «κληρονομικές και καθιερωμένες», θα ‘λεγα, αρχές που είναι οι χωρίς φραγμό ερωτικές του συνευρέσεις.

Επειδή ο έρωτας λαβώνει δυο, ο πόνος τούς ενώνει και πάλι με νέο γάμο και μ’ ένα συμβόλαιο τιμής, ότι όσο είναι μαζί δεν θα την αγγίξει ερωτικά. Το δέχεται ο ερωτικός αυτός άντρας, γιατί στο τέλος τέλος η αληθινή αγάπη είναι πάντα ο νικητής οποιουδήποτε αγώνα.

Οι πίνακές τους μέχρι σήμερα προκαλούν τον παγκόσμιο θαυμασμό, η ερωτική τους ιστορία ξαφνιάζει ακόμη και το σήμερα, ανένταχτοι σ’ όλους και όλα, πιστοί στις ιδεολογίες τους, στην αγάπη τους, γιατί ο Ντιέγκο και η Φρίντα κατάγονται από τη χώρα "όπου ο θάνατος αναβλύζει ανά πάσα στιγμή από τη ζωή."