ΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ.

Του Ουμπέρτο Έκο. (γεν. 1932 (Αλεσσάντρια-Πιεμόντε).

Έργα του: Το όνομα του Ρόδου (1980),
Το εκκρεμές του Φουκώ(1988),
Το νησί της προηγούμενης μέρας (1994),
Μπαουντολίνο (2001),
Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα (2006).


Μυθιστορία που αναβιώνει την ιστορία του 19ου αιώνα, κινηματογραφικά θα έλεγα, και όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα, εκτός του ήρωά του Σιμόνε Σιμονίνι που είναι εφεύρημα επινόησης.

Ο συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο, καθηγητής Σημειωτικής, παίζει στα δάχτυλα την ιστορία και καταπιάνεται κατά καιρούς με τέτοιου είδους μυθιστορήματα. Στο συγκεκριμένο τρίβει τα χέρια του με σαρκασμό, χλεύη και συμβολισμούς της ιστορίας του 19ου αιώνα που δεν διαφέρει πολύ από τη σημερινή, όπως ίντριγκες, κατασκοπίες, πόλεμοι, ψεύδη, συνωμοσίες και προπαγάνδες.

Με ροπή σε μια κατάσταση ισοπεδωτική που βασίζεται στην πλαστογραφία της ιστορίας, ρίχνει, χλευάζοντας βέβαια, το ανάθεμα σε Εβραίους-Μασσόνους - είναι υπαίτιοι όλων των κακών, κρατούν τον παγκόσμιο πλούτο με σκοπό να κατακυριεύσουν τη γη, να ανασύρουν στην επιφάνεια τον εβραϊκό μακιαβελισμό και τα σχέδιά τους για τη διάβρωση των κρατών κλπ..κλπ...

Ο Σιμόνε Σιμονίνι, είναι ένας συμβολαιογράφος που πλαστογραφεί διαθήκες, δημόσια έγγραφα και ιδιωτικά και τα πουλάει ακριβά στους ενδιαφερόμενους. όπως και τα περίφημα πλαστόγραφα των Σοφών της Σιών. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τομάρι που ανατράφηκε από τον παππού του (απόστρατος λοχαγός) με τη διδαχή του μίσους εναντίον των ασχημομούρηδων Εβραίων. Είναι εγκλωβισμένος στον φανατισμό, στην έχθρα και στο ρατσισμό. Και δεν ξεχνά μεγαλώνοντας (γιατί δεν σταματούσε να του το υπενθυμίζει ο παππούς) ότι: "ο Εβραίος πέρα από ματαιόδοξος σαν Ισπανός, αδαής σαν Κροάτης, ερωτύλος σαν Λεβαντίνος, αχάριστος σαν Μαλτέζος, θρασύς σαν τσιγγάνος, βρόμικος σαν Άγγλος, λιγδιάρης σαν Καλμούχος, αυταρχικός σαν Πρώσος και συκοφάντης σαν αυτούς που είναι από το Άστυ, είναι και μοιχός, εξαιτίας του ασυγκράτητου πόθου του, ο οποίος οφείλεται στην περιτομή που τους κάνει να έχουν πιο εύκολα στύσεις... κλπ.." (σελ. 17).

Ο ήρωας έχει όλα τα κακά της ανθρώπινης κακίας, κυνικός, ψεύτης, φονιάς, κατάσκοπος, λιποτάχτης, παραχαράκτης των πολιτικών γεγονότων έναντι αδρής αμοιβής, χωρίς έλεος σε κανέναν και κείνο που τον ενδιαφέρει στη ζωή είναι μόνο ο εαυτός του, τα χρήματα και τα πολυτελή εστιατόρια μιας και έχει αδυναμία στην καλή κουζίνα.

Να λοιπόν πως κατασκευάζει ένα δήθεν ντοκουμέντο, με έναν μάρτυρα ινκόγκνιτο, αλλιώς τον περιμένει ο θάνατος, τις μαγγανευτικές τελετές Εβραίων στο νεκροταφείο τα μεσάνυχτα. Στον τάφο λοιπόν του ραβί Λοβ, (που τον 17ο αιώνα είχε δημιουργήσει το Γκόλεμ) θα γινόταν ιουδαϊκή σύναξη, θα έφταναν δώδεκα άτομα τυλιγμένα σε σκούρους μανδύες, και μια φωνή, σαν από τάφο, θα χαιρετούσε σαν τους δώδεκα Ρος-Μπαθ-Αμποθ, αρχηγούς των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, και ο καθένας θα απαντούσε "σε χαιρετούμε, υιέ του καταραμένου"....
(σελ.265).

Η ιστορία πάντα έχει ενδιαφέρον και μάλιστα αυτή του 19ου αιώνα μια και αναφέρονται γνωστά πολιτικά πρόσωπα, συγγραφείς όπως ο Αλέξανδρος Δουμάς (1802-1870) και ο υιός (1824-1895), ο Εμιλ Ζολά (1840-1902) και το περίφημο "κατηγορώ" του για την υπόθεση του λοχαγού Αλφρεντ Ντρέιφους (1859-1935) θύμα δικαστικής σκευωρίας (και εδώ έβαλε το δάχτυλό του, συγγνώμη την πένα του ο Σιμονίνι), ψυχιάτρους όπως ο Ζίγκμουντ Φρόιντ (1856-1939), ο λόρδος Μπίκονσφιλντ (Ντισραέλι) (1804-1881) συγγραφέας-πρωθυπουργός, ο Ευγένιος Σι- (1804-1857) συγγραφέας, στρατιωτικοί-πολιτικοί όπως ο Ιταλός επαναστάτης Τζουζέπε Γαριβάλδη, που αποσκοπούσε στην ένωση της Ιταλίας, κ.α..

Σημειώνω κάποιες αναφορές του συγγραφέα που τις βρίσκουμε και στις μέρες μας :

(σελ. 142) "ότι τους άντρες των μυστικών υπηρεσιών τους βολεύει πάντα, ακόμα κι αν δεν βγει στη φόρα αμέσως, ένα ντοκουμέντο με το οποίο μπορούν να εκβιάζουν τους ανθρώπους της κυβέρνησης , να σπέρνουν αναστάτωση ή να ανατρέπουν καταστάσεις."

(σελ. 173) "όχι ένας πόλεμος ενάντια στους Βουρβόνους, αλλά ένας πόλεμος των φτωχών ενάντια σ' αυτούς που τους κάνουν να πεινάνε, και δεν βρίσκονται μόνο στην Αυλή του βασιλιά, αλλά παντού."

(σελ. 358) "είναι ένας απατεώνας, ένας κατάσκοπος. Καθολικός ιερέας και εκδιώχτηκε από την Εκκλησία, επειδή έκανε μερικά πράγματα, πώς να το πω, μάλλον βρόμικα με παιδάκια - και αυτή είναι ήδη μια κακή αρχή, π' ανάθεμά τον, ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος, αλλά όταν είσαι παπάς, είσαι αναγκασμένος να κρατάς μιαν αξιοπρέπεια."

(σελ. 376) "το βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι ότι πιστεύουν πρόθυμα τα πάντα. Από την άλλη, πώς θα μπορούσε η Εκκλησία να αντέξει για σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια χωρίς την παγκόσμια ευπιστία;"

Το μυθιστόρημα είναι καλογραμμένο και προσιτό (οπωσδήποτε) σ' αυτούς που ξέρουν ή θυμούνται καλά την ιστορία του 19ου αιώνα. εγώ που δεν θυμόμουν πολλά πράγματα, δεν σας κρύβω ότι το βρήκα ενδιαφέρον, αλλά ειλικρινά με κούρασε κι άργησα να το τελειώσω. Όμως βρήκα πολύ έξυπνο το εύρημα του συγγραφέα για τα δυο πρόσωπα του Σιμονίνι το δικό του και του αβά που σκότωσε, τον Ντάλα Πίκολα, οπότε γράφοντας το ημερολόγιό του, κατά τη δύση του βίου του, και ξεχνώντας σημαντικά γεγονότα, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, στον ίδιο χώρο, στο ίδιο ημερολόγιο, ενώ ο αφηγητής σαν τρίτο πρόσωπο έμπαινε και κείνος στον χορό των τραγικών αποκαλύψεων.

Εκείνο όμως που βρίσκω ότι λείπει είναι η αντιρροπία έναντι της ροπής του συγγραφέα (με την ειρωνική έστω ματιά του) στην παραχάραξη της ιστορίας, στο φανατισμό, στο ρατσισμό στο μίσος, στη βία, στο φόνο και στην έχθρα.