Το γράμμα

(ένα γράμμα με ωραίο τέλος γιατί έχει την ευχή του γέλιου, αλλά και μια φιλία χωρίς τέλος, σαν το παλιό, καλό κρασί!)


"Πολύ καιρό παρακολουθώ κάθε υπολογισμένη, επεξεργασμένη φράση, κίνηση, χειρονομία. Ξέρω πώς είσαι 'κει. Σε ακούω πίσω απ' τη σιωπή σου, μεσ' στο τηλέφωνο που δε χτυπά. Και ξέρω πώς ο σφυγμός σου εντείνεται κάτω απ' τη φαινομενική σου ψυχραιμία. Για τα βάσανα του κόσμου. Σαν πολύ επιμελής μαθήτρια, με άσπρο γιακά και σοσόνια, όπου το σκας απ' την τάξη με την κλειστή πόρτα, για να παρακολουθήσεις το εντατικό φροντιστήριο των μεγάλων μαθημάτων της ζωής. Βέβαια, το σκασιαρχείο τιμωρείται από το καθεστώς της τάξης, έτσι που ο έλεγχος αναφέρει σε "ανεπίδεκτη μάθησης". Ξανά. Επειδή έχεις αποφασίσει να μη σου κλέψει τη μέρα η κλειστή τάξη επειδή ο ήλιος πολύ λάμπει έξω και το φεγγάρι καιροφυλακτεί. Στο μεταξύ εσύ παραστέκεις πλάι στην πόρτα, μ' ένα κοντάρι να σημαδεύεις το δράκο των σκοταδιών, να τον κρατάς μακρυά από το κάστρο του κόσμου σου, υπερασπιζόμενη τα ιερά και τα όσια.

-Θεέ μου, κάνε να μην ανεβαίνουνε πολύ οι σφυγμοί της Ευγενίας, στέλνε πότε-πότε λίγο αεράκι να της δροσίζει τον πυρετό, και πιάνε πότε-πότε το κοντάρι της, να ξεκουράζεται."

Εύχομαι πολύ-πολύ γέλιο, παλιά μου φίλη.

Νάνσυ.