"Η πλατεία ήτανε άδεια." του Β.Α. Φιλιππάτου.

Μάτωσαν τη ζωή τους χρόνια τώρα, που ξέχασαν για ποια ζωή μάτωσαν. Μάτωσαν μέσα στη σιωπή, το φόβο, τη δουλική υπομονή. Τη μάτωσαν ξανά. Αυτή τη φορά με απόγνωση, θυμό και οργή. Μάτωσαν τα συρματοπλέγματα με τα χέρια τους, με τους φίλους τους, με τ' αδέλφια τους. Και είδαν το αίμα, γιατί κανείς δεν μπορούσε να το κρύψει, να το καθαρίσει. Ήταν άφθονο και ορμητικό. Στο πέρασμά του, άλλαξε "ρου" ο Νείλος, φοβήθηκε η ιστορία, φοβήθηκε ακόμη και ο φόβος τους. Μάτωσαν καθώς περπάτησαν στη θάλασσα των ονείρων τους. Η εξέγερση είχε αίσιο τέλος. Πάνω απ' όλα είχε τέλος. Ο ουρανός έπεσε, με πειθαρχία και περηφάνια. Τώρα, τυφλή εμπιστοσύνη στον πατριώτη στρατό. Τον "αδελφό". Το παράγγελμα είναι ελευθερία, η διαταγή δημοκρατία, και η πλατεία Απελευθέρωσης ελεύθερη από το φόβο, τον παλιό. Τώρα, διαδικασίες. Σχέδια επί χάρτου, νόμοι, εξουσίες μετά άρτου. Ψωμί και δορυφορική, ίντερνετ και πολυκαταστήματα, στους δρόμους χαρούμενη φασαρία και στη γωνιά να παραφυλάει, όπως πάντα, η σαρία. Τα χέρια μάτωσαν, δέθηκαν πρόχειρα με γάζες κι αν χρειαστεί και γύψος, θα βρεθεί. Αρκεί να κλείσει η πληγή. Το αίμα ενοχλεί. Μόνο που τα πληγιασμένα χέρια, κι αυτά στο γύψο, δεν μπορούν να σφίξουν τα χέρια εκείνων που έφυγαν και την ανατροπή δεν πρόλαβαν να δουν.
Γιατί τους ανέτρεψαν τη ζωή με θάνατο, την έσχατη ελευθερία.