Επί της πέτρας, του Γιάννη Μακριδάκη

Επί της πέτρας

 του Γιάννη Μακριδάκη

Posted on March 7, 2015

 

Το πρωί έκατσα πάλι σε μια πέτρα και κοιτούσα τη δύναμη της φύσης. Ολάκερα δέντρα κατέβασε ο χείμαρρος στην παραλία, ωραία άμμο επίσης στις όχθες του, βλέπεις εμπρός σου ολόκληρο τον αρχέγονο μηχανισμό κατασκευής των ακτών.
Στην εκβολή δε, εκεί που το γλυκό νερό της ροής συναντάει το αλμυρό της θάλασσας, μια ανοίγει και μια κλείνει η έξοδος, όταν έχει πολυνεριές νικάει ο ποταμός, όταν ηρεμούν τα σύννεφα της βροχής νικάει η θάλασσα

Εκεί λοιπόν στην πέτρα που έκατσα και έβλεπα όλα αυτά, σκέφτηκα μια μαθηματική απόδειξη της ματαιότητας του καθημερινού μας καταναλωτικού βίου.
Κάθε στιγμή της ζωής μας κατέχουμε τον μέσο όρο όσων κατείχαμε λίγο πριν γεννηθούμε και όσων θα κατέχουμε λίγο αφότου πεθάνουμε. Μηδέν συν μηδέν δηλαδή, δια όσες στιγμές και να ζήσουμε, πάλι μηδέν μας κάνουν.
Ας μην αγχωνόμαστε λοιπόν για τα υλικά που νομίζουμε ότι έχουμε στην κατοχή μας, σήμερον εμού, αύριο ετέρου, ουδέποτε τινός, ας χαλαρώσουμε, ας αφήσουμε τα γήπεδα του χυδαίου καταναλωτισμού που παραπλανεί τον άνθρωπο και του ρουφάει τις στιγμές άχαρα, και ας μεταβούμε όσο μπορούμε πιο σύντομα να ζήσουμε την αληθινή, τη φυσική ζωή, να ζήσουμε πλάι στον πλούτο τον πραγματικό και να αναλάβουμε την ευθύνη προσωπικά για αυτόν, για τον εαυτό μας δηλαδή για τα άλλα πλάσματα, για τους καρπούς και για τους φυσικούς πόρους γύρω μας.
Ας αφήσουμε στην πλάνη τους και στον έντρομο θάνατό τους όσους νομίζουν ότι κατέχουν πλούτο επειδή σπατάλησαν και σπαταλούν τις στιγμές τους, την ενέργειά τους και την υγεία τους προσπαθώντας καθημερινά με παίγνια ανούσια να συσσωρεύσουν κουπόνια χρήματος, τα οποία θα διαθέσουν μια μέρα, μάταια και νομοτελειακά, στους γιατρούς εκλιπαρώντας για λίγες στιγμές ζωής που δεν γνώρισαν διότι είχαν αφοσιωθεί πιστά στην σπατάλη της προς συλλογή του “πλούτου” τους…