Sophia Sifaki
ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ «ΨΕΥΔΑΝΘΡΑΚΑΣ και άλλες ιστορίες» της ΕΥΓΕΝΙΑΣ (ΤΖΕΝΗΣ) ΜΑΚΑΡΙΑΔΗ στην προσεγμένη έκδοση «Βακχικόν». Τα διηγήματα της Τζένης ζωγραφίζουν ανθρώπους που θα τους χαρακτηρίζαμε δυσλειτουργικούς. Κουβαλούν κάποιο ελάττωμα, ένα πρόβλημα και αυτό από μόνο του αποτελεί αδικία. Το διακύβευμα σε αυτά διηγήματα είναι ο αδικημένος άνθρωπος. Αδικημένος από τη ζωή, τη φύση ή απλά από την κακή του τύχη, ακόμα και από τον ίδιο του το χαρακτήρα. Οι πινελιές είναι γοργές, κοφτές αλλά με λυρισμό μας δίνουν τον ασθενέστερο, τον αουτσάιντερ, τον αδύναμο κρίκο. Αυτόν δηλαδή που κοινωνικά θεωρείται ασθενέστερος γιατί στην ουσία όποιος αντέχει να σηκώνει το φορτίο που σηκώνουν οι πρωταγωνιστές της Ευγενίας είναι ήρωας μέχρι το κόκκαλο και πόσοι τέτοιοι ήρωες άραγε περπατούν ανάμεσά μας. Πόσοι δεν σηκώνουν ένα απίστευτο ψυχικό ή σωματικό φορτίο, πόσοι γύρω μας δεν βιώνουν την πικρή τους ιστορία ακόμα και χωρίς το βάρος της ασθένειας, ψυχικής ή σωματικής. Και έρχεται η Ευγενία να μας βάλει ένα καθρέπτη, χωρίς σχόλιο, για το πώς τους βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους. Τέτοιους στραπατσαρισμένους, πονεμένους, απομονωμένους ήρωες έχουμε συναντήσει σε έργα μεγάλων συγγραφέων της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Όπως τον Λέννι Σμολ στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Στάινμπεκ, τον λοχαγό Γιοσάριαν στο Catch 22 του Τζόζεφ Χέλερ, τoν αφηγητή και τρόφιμο του ψυχιατρείου Τσιφ Μπρόμντεν στο «One flew over the Cuckoos’ Nest» (γνωστό ως η Φωλιά του Κούκου) που σκουπίζει τους διαδρόμους και μας διηγείται την ιστορία που έγραψε ο Κεν Κέσυ και μεταφέρθηκε με επιτυχία στην μεγάλη οθόνη, τoν Κίλγκορ Τράουτ, ήρωα του Κούρτ Βόνεγκατ, ακόμα και τον Φρόντο στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών του Τόλκιν. Και μην ξεχνάμε τον δικό μας τον Αίσωπο στη χελώνα και το λαγό. Οι ήρωες της Ευγενίας όμως είναι βαθιά ελληνικοί που έρχονται από περασμένες δεκαετίες αλλά και τα χρόνια τα τωρινά. Οι αναμνήσεις τους είναι οι αναμνήσεις μας και γι’ αυτό κάπως ο πόνος τους, τα βάσανά τους, το ξύσιμο των πληγών τους είναι και δικό μας. Καλοτάξιδο Ευγενία!
ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ «ΨΕΥΔΑΝΘΡΑΚΑΣ και άλλες ιστορίες» της ΕΥΓΕΝΙΑΣ (ΤΖΕΝΗΣ) ΜΑΚΑΡΙΑΔΗ στην προσεγμένη έκδοση «Βακχικόν». Τα διηγήματα της Τζένης ζωγραφίζουν ανθρώπους που θα τους χαρακτηρίζαμε δυσλειτουργικούς. Κουβαλούν κάποιο ελάττωμα, ένα πρόβλημα και αυτό από μόνο του αποτελεί αδικία. Το διακύβευμα σε αυτά διηγήματα είναι ο αδικημένος άνθρωπος. Αδικημένος από τη ζωή, τη φύση ή απλά από την κακή του τύχη, ακόμα και από τον ίδιο του το χαρακτήρα. Οι πινελιές είναι γοργές, κοφτές αλλά με λυρισμό μας δίνουν τον ασθενέστερο, τον αουτσάιντερ, τον αδύναμο κρίκο. Αυτόν δηλαδή που κοινωνικά θεωρείται ασθενέστερος γιατί στην ουσία όποιος αντέχει να σηκώνει το φορτίο που σηκώνουν οι πρωταγωνιστές της Ευγενίας είναι ήρωας μέχρι το κόκκαλο και πόσοι τέτοιοι ήρωες άραγε περπατούν ανάμεσά μας. Πόσοι δεν σηκώνουν ένα απίστευτο ψυχικό ή σωματικό φορτίο, πόσοι γύρω μας δεν βιώνουν την πικρή τους ιστορία ακόμα και χωρίς το βάρος της ασθένειας, ψυχικής ή σωματικής. Και έρχεται η Ευγενία να μας βάλει ένα καθρέπτη, χωρίς σχόλιο, για το πώς τους βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους. Τέτοιους στραπατσαρισμένους, πονεμένους, απομονωμένους ήρωες έχουμε συναντήσει σε έργα μεγάλων συγγραφέων της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Όπως τον Λέννι Σμολ στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Στάινμπεκ, τον λοχαγό Γιοσάριαν στο Catch 22 του Τζόζεφ Χέλερ, τoν αφηγητή και τρόφιμο του ψυχιατρείου Τσιφ Μπρόμντεν στο «One flew over the Cuckoos’ Nest» (γνωστό ως η Φωλιά του Κούκου) που σκουπίζει τους διαδρόμους και μας διηγείται την ιστορία που έγραψε ο Κεν Κέσυ και μεταφέρθηκε με επιτυχία στην μεγάλη οθόνη, τoν Κίλγκορ Τράουτ, ήρωα του Κούρτ Βόνεγκατ, ακόμα και τον Φρόντο στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών του Τόλκιν. Και μην ξεχνάμε τον δικό μας τον Αίσωπο στη χελώνα και το λαγό. Οι ήρωες της Ευγενίας όμως είναι βαθιά ελληνικοί που έρχονται από περασμένες δεκαετίες αλλά και τα χρόνια τα τωρινά. Οι αναμνήσεις τους είναι οι αναμνήσεις μας και γι’ αυτό κάπως ο πόνος τους, τα βάσανά τους, το ξύσιμο των πληγών τους είναι και δικό μας. Καλοτάξιδο Ευγενία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου